Μετά από τα Era poVera και Πλάνητες –έργα στα οποία το αστικό περιβάλλον παρουσιάζεται ως συγκρουσιακό πεδίο ή ως ιδιαίτερη χωρική συνθήκη περιπλάνησης– η πόλη επανέρχεται στο προσκήνιο, προκειμένου να τροφοδοτήσει σκέψεις γύρω από τους δυνατούς τρόπους (επανα)κατοίκησης. Η αμφισημία του τίτλου –ο οποίος παραπέμπει σε ένα τσιμεντένιο νεκροταφείο– συμπυκνώνει τις αντιφάσεις που βιώνει η ίδια η κοινωνία σήμερα. Μεσούσης της κρίσης, η έλλειψη κάθε προοπτικής, η παραίτηση από την αλλοτινή και ποθητή αστική ευημερία έχουν γίνει ο κανόνας. Ωστόσο, κόντρα στις κυρίαρχες «πένθιμες» αντιλήψεις, η πόλη εξακολουθεί να παραμένει ο κατεξοχήν χώρος στον οποίο οι κοινωνικές σχέσεις δημιουργούν διαρκώς τις συνθήκες για τη διαφορετική νοηματοδότηση της ζωής.
Η Απέργη αντιμετωπίζει την αστική πραγματικότητα ως το πεδίο μιας ιδιόμορφης καλλιτεχνικής έκφρασης, ένα «έργο τέχνης» μέσα από το οποίο η πόλη ανακατασκευάζεται, πλάθεται από τη διαχείριση των εικόνων της. Η χορογράφος εντοπίζει, σε αυτήν ακριβώς την «αυτόχθονη δημιουργικότητα», τη δυνατότητα αντίστασης του κάθε υποκειμένου. Μια δύναμη απορρέει από τους εκφραστικούς κώδικες και το κινητικό λεξιλόγιο που εγχαράσσεται στο «σώμα» της πόλης, ικανό να τροφοδοτήσει νέους χορογραφικούς πειραματισμούς και αναζητήσεις. Ένα γενναίο εγχείρημα, με «συνοδοιπόρους», σε αυτή την ιδιαίτερη χαρτογράφηση, μια ομάδα από τους πιο εκλεκτούς χορευτές της νεότερης γενιάς.
Συντελεστές
Σύλληψη – Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη
Δραματουργία: Roberto Fratini
Μουσική σύνθεση: Βασίλης Μαντζούκης
Σκηνικά: Δημήτρης Νασιάκος
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα
Βοηθός Χορογράφου: Δήμητρα Μητροπούλου
Χορευτές: Χαρά Κότσαλη, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Ηλιάς Χατζηγεωργίου, Νώντας Δαμόπουλος, Γιώργος Μιχελάκης, Εύα Γεωργιτσοπούλου
Καλλιτεχνικοί Συνεργάτες: Adrian Kolaritz, Δήμητρα Μερτζάνη
Εκτέλεση Παραγωγής: Ρένα Ανδρεαδάκη
Παραγωγή: Στέγη Ιδρύματος Ωνάση
Συμπαραγωγή/Residencies: Maison de la Danse / European pole of creation (Lyon, Γαλλία), Centro de Criação de Candoso (Guimaraes, Πορτογαλία), O Espaco do Tempo (Montemor, Πορτογαλία)
Διεύθυνση: Λεωφόρος Συγγρού 107, Αθήνα
Ημερομηνία: 1-3 Μαρτίου 2017
Ώρα: 20:30
Εισιτήρια: Κανονικό: 7 - 10 - 15 - 20 € Μειωμένο, Φίλος ή Μικρή Παρέα (5-9 άτομα): 6 - 8 - 12 - 16 €
Μεγάλη Παρέα (10+ άτομα): 5 - 7 - 11 - 14 €
ΑΜΕΑ & Άνεργοι: 5 € | Συνοδός ΑΜΕΑ: 10 €
Ομαδικές κρατήσεις στο groupsales@sgt.gr
Πέμπτη 2 Μαρτίου
Μετά την παράσταση, συζήτηση του κοινού με τους συντελεστές
Συντονισμός: Γιώργος Μητρόπουλος, δημοσιογράφος
Η Πατρίσια Απέργη πραγματοποιεί τη χορογραφική της έρευνα in situ, μελετώντας κινητικούς κώδικες που γεννιούνται στην πόλη για να τους εντάξει στη συνέχεια στο σκηνικό χώρο. Αυτή η διαδικασία επιτρέπει στη χορογράφο να εμπλουτίσει το λεξιλόγιό της με στοιχεία που δεν αναγνωρίζονται αυτομάτως ως «χορευτικά», αλλά λειτουργούν ως ψηφίδες της ίδιας της καθημερινότητας εντός του θεάτρου. Έτσι, η σκηνή λειτουργεί ως συνέχεια του αστικού τοπίου, επιχειρεί να συγκεράσει το «μέσα» και το «έξω», δημιουργώντας έναν ιδιαίτερο διάλογο με τα διαρκώς μεταβαλλόμενα δεδομένα της πόλης. Όπως έχει δηλώσει και η ίδια, «το δημιουργικό κομμάτι υποχρεωτικά τροφοδοτείται από τα κοινωνικά δρώμενα, αφού εντείνεται η ανάγκη για έκφραση και δράση».
Λόγω της θεματικής των έργων της, η Πατρίσια Απέργη χαρακτηρίζεται από το διεθνή Τύπο ως «η χορογράφος της γενιάς της κρίσης». Πράγματι, από το era povera, στο πιο πρόσφατο Πλάνητες, η Απέργη θεωρεί πως η δημιουργικότητα δεν μπορεί να μένει ανεπηρέαστη από το κοινωνικό περιβάλλον μέσα από το οποίο αναδύεται. Έτσι, είτε πρόκειται για τη βίαιη και καταστροφική σχέση του σώματος με την πόλη (ή του σώματος της πόλης με τους κατοίκους της), είτε για τους αφανείς, ανέστιους κατοίκους της, το ζητούμενο είναι να δημιουργηθεί επί σκηνής ένα πρίσμα κατανόησης των φαινομένων που εκδηλώνονται ή εκτονώνονται στο καθημερινό αστικό τοπίο.
Πέρα από το διάλογο με τη σύγχρονη αστική πραγματικότητα, η δουλειά της Απέργη χαρακτηρίζεται από μια ιδιάζουσα «ελληνικότητα». Το στοιχείο αυτό δεν έχει να κάνει με το φολκλόρ, μεταμοντέρνο πάντρεμα του παλιού με το νέο, αλλά αποκαλύπτει το ίδιο το θραυσματικό στοιχείο εντός της ελληνικής ταυτότητας: το διχασμό ανάμεσα στο ένδοξο παρελθόν και την κατακερματισμένη σύγχρονη κουλτούρα του Νεοέλληνα. Έτσι, και το κινητικό της λεξιλόγιο ξεπηδά από τις ρωγμές του τοπίου του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα. Πρόκειται για ένα μείγμα χοροθεατρικών στοιχείων με μια λανθάνουσα αφηγηματική τάση σε συνδυασμό με εντελώς εφήμερες αστικές «ντοπιολαλιές». Σκοπός της είναι να αναδείξει ότι η γλώσσα του χορού είναι διαρκώς εν τω γίγνεσθαι, ανοιχτή σε πειραματισμούς και επιμειξίες. Σύμφωνα με τα λεγόμενά της, «[τα πάντα] χορεύονται. Ακόμη και οι ειδήσεις».
«Η πόλη μου με βρίσκει απέναντι. Έμαθα να διαβάζω το μπετό, έπαιξα με τα σκουπίδια του φίλου μου και όρισα το χορό μου με κάγκελα. Η πόλη μου με βρίσκει εκεί. Εκεί που ο δρόμος χρωματίστηκε. Εκεί που ανακυκλώθηκαν οι καλημέρες. Και καταλαμβάνω ένα μέτρο μόνο και την ανάσα μου. Μαζί με σύγχρονες απαγορεύσεις και μερικές κλήσεις. Ακολούθησα τις γόπες και περιμένω την αλλαγή. “Η πόλη έδωσε σοφές αναλογίες στη διαστροφή της. Ντύθηκε πρωτεύουσα”. Και με άφησε να ανήκω στην γκρίζα ζώνη της. Τώρα με βαλς θα γιορτάσω την ανατροπή της εικόνας της. Γιατί τώρα πια η πόλη μου με βρίσκει δίπλα. Σε φώτα κόκκινα θα αγοράσει την κρίση. Και ρόζ στένσιλ θα βρέξει τους τοίχους της. Ραντεβού στην πλατεία Μαβίλη, κάτω από το Λυκαβηττό και πάνω από τα γραφεία σας.” [Απόσπασμα από συνέντευξη της χορογράφου στον Δημήτρη Κυριαζή. Πηγή: www.lifo.gr.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου